JESTEM NA "TAK"!

Jak często zdarza Wam się mówić „nie dam rady”, zanim podejmiecie próbę? Mnie bardzo często! Zwłaszcza, jeśli dana rzecz dotyczy aktywności fizycznej.  Uparcie twierdzę, że nie i już, a przy takiej postawie, rzeczywiście się nie daje.  Wiadomo, że pewnych rzeczy nie jestem w stanie wykonać (każdy ma jakieś ograniczenia), ale dużo więcej jest takich, które dawno temu przyjęłam za niewykonalne i nawet nie zamierzałam tego weryfikować. 

Podobnie było podczas weekendu w górach...

Termy – jacuzzi, baseny, fontanny, wodospady, bicze wodne i…. zjeżdżalnie. Zjeżdżalnie? Eeee, nie, to po prostu dla mnie nie istniało. To znaczy, wiedziałam, że ludzie, a zwłaszcza dzieci, świetnie bawią się, zjeżdżając, ale… to oni. Ja mogłam popatrzeć, pokibicować….a zjeżdżanie? Nawet o tym nie myślałam. Do tamtej niedzieli… :D

Gdy dziewczyny powiedziały, że będziemy zjeżdżać na zjeżdżalniach, w pierwszej chwili pomyślałam –„cooooooooooooooo?”, a potem….UWAGA – „nie dam rady!”. Od razu miałam wizję połamanych nóg, rąk i innych części ciała! Ale za chwilę stwierdziłam, że ufam dziewczynom i znowu, jak się okazało, NIEPOTRZEBNIE czegokolwiek się bałam! To takie niemądre, że tak bardzo stresuje nas to, co nowe – przecież w dużej liczbie przypadków, to, co nowe, jest fantastyczne, zaskakujące, cieszące!

No dobra, dobra, ale przejdźmy do konkretów! Zjeżdżalnie były dwie – co zresztą zobaczycie na filmikach. Jedna przy małym basenie, taka otwarta, głównie dla dzieci, na zjazd na niej dostałyśmy zgodę od ratownika (na kolejną już nie :D); Aby zjechać, najpierw trzeba było się dostać na górę – do pokonania kilkanaście schodów, dziewczyny wnosiły  mnie – jedna pod pachy, druga pod kolana.  Ok, dotarłyśmy! Zostałam posadzona na jakimś podeście, który wbijał mi się w tyłek, za chwilę usiadła koleżanka, posadziła mnie przed siebie, złapała jedną ręką nogi, drugą górę ciała….gotowa? TAK! I zjechałyśmy. Ze zdziwienia i zachwytu otworzyłam usta i nałykałam się wody, ale i tak było ekstra! Cała akcja trwała może z trzy minuty, ale to były bardzo długie trzy minuty – miałam wrażenie, że wszystko działo się w zwolnionym tempie, takie slow motion.

Na tej małej zjeżdżałyśmy dwa razy – to wtedy powstało nagranie! 

Druga zjeżdżalnia to już wyższa szkoła jazdy :D. Wyzwaniem okazało się wdrapanie na drugie albo trzecie piętro – na jakimś dziewiątym schodku spotkałyśmy jakiegoś mężczyznę, który zaproponował, że odciąży jedną koleżankę i złapał mnie pod kolana :D. I znów – usadziłyśmy się i zjeżdżamy! Taaaaak – na początku w ogóle nie jechałyśmy! Zwyczajnie się zablokowałyśmy! Dopiero po kilku ruchach ruszyłyśmy! Wnętrze tej rury ozdobione było gwiazdkami, w dotyku była… śliska! Hah, I nie było szans, żeby coś się zaczepiło. Jechałyśmy dość szybko, zakręcając zgodnie z wolą rury. Niesamowite doświadczenie!

Może kiedyś spróbuję zjechać sama? :D

Takie sytuacje pokazują, że mówiąc „nie dam rady” i nie podejmując próby, zabieramy sobie szansę na przeżycie czegoś wspaniałego. Gdybym się uparła, że nie, nie miałabym na swoim koncie trzech zjazdów! Od teraz jestem na „tak”! :)

 Dziękuję, dziewczyny, za pomysł i jego zrealizowanie! :*

Ruda