O WDZIĘCZNOŚCI I RUDEJ SŁÓW KILKA

Lipiec 2014. Barcelona. 3.00 w nocy. Zasypiałyśmy w wielkim wyrze ubzdryngolone białym winem. Na dole spał Ricardo, nasz host, i Krystian. Jeden na kanapie, drugi na podłodze.

„Ruda, co robisz?” - Zapytałam.

„Tańczę jak szalona!”- Ironicznie odpowiedziała Martyna.

„Buuuahahahahahahahaha” - Wybuchnełyśmy śmiechem i do dziś wybuchamy, przypominając sobie nasz dialog.

Ale od początku. Rudą poznałam przez Gumtree. Miałam kiedyś taki dziwny okres w życiu i lubiłam przeglądać zakładkę „wolontariat”. Trafiłam na ogłoszenie zatytułowane „Szukam kół ratunkowych” czy coś w ten deseń. Przeczytałam je. Ktoś pisał, że potrzebuje „osób drugich” do życia, że odcina pępowinę od domu i wyjeżdża na studia do Warszawy. Owymi kołami ratunkowymi miały być osoby, które się do Martyny zgłoszą i chociaż na początku pomogą się ogarnąć w nowym miejscu. Ogłoszenie choć w głębokiej podświadomości mówiło o dramacie, dawało kopa do życia. Czułam w nim ogrom podniecenia i chęć podboju świata! Zero strachu i żalu do Boga. Nie zastanawiając się odpisałam i jestem z Rudzielcem do dziś. Co więcej, nazywamy się  przyjaciółkami :D (przyjaciółka, której nawet kota nie mogę podrzucić, wyjeżdżając na kilka dni… ehhh). 

Wracając do wstępu mojego tekstu… Dlaczego się tak śmiałyśmy z tańczenia Rudej? Bo Ruda ma sma (zgodnie z jej preferencjami, pisane z małej litery, aby nie przyznać chorobie wyższość nad życiem).

Martyna mało pisała o swojej przypadłości – z oczywistych względów. Charakteryzuje ją powściągliwość w mówieniu o tym (bo po co?) i odsłanianiu swojej prywatności. 

Przedstawię Wam autorkę bloga po mojemu.  Uważam, że przeciętny czytelnik empirii, trzymający się z dala od kulastwa (tak nazywamy osoby poruszające się na wózku; nie, słowo „inwalida” nie funkcjonuje) nie do końca rozumie, o czym czyta. Wtajemniczę Was. Sma to takie kurestwo, które odbiera siłę fizyczną. Tak, tak, teraz pora na wzruszenia, którym wypada się poddać!  Ruda nigdy nie chodziła. Porusza się na takim wypasionym sprzęcie z dżojstikiem, zwanym czołgiem, wehikułem, parowozem lub czymś równie ogromnym - zagadka dla panów obsługujących pasażerów na  lotniskach…  Łapkami rusza stosunkowo mało.

Martyna ma takie mini marzenia, ale jednak marzenia.  Zdradzę tylko kilka, bo i tak wdepłam za głęboko w jej intymność. Otóż, chce potaplać się w błocie i poturlać w liściach. Śmieszne, prawda? No właśnie. Ty, człowieku, chodzisz po tych irytująco szeleszczących liściach, a  dla kogoś owe liście są pewnego rodzaju spełnieniem.

Nie chcę się rozczulać. To nie w moim stylu. A tym bardziej nie w Martyny.

Chcę tylko skłonić Cię w tym momencie do krótkiej refleksji. Rozejrzyj się dokoła i po prostu uśmiechnij, możesz nawet ryknąć śmiechem, możesz wszystko :).

Poruszę jeszcze jeden maleńki aspekcik skoro już o śmianiu się mowa. Nie myślcie sobie, że skoro niepełnosprawna, to chuchamy na nią, uważamy na słowa, żeby przypadkiem jej nie urazić, bo się biedna popłacze czy zamknie w sobie. Zoooooooooooonk. Wręcz przeciwnie.

Uwielbiam Krystiana!  (Cześć Krystian!)

Razem jesteśmy jak para starych kabareciarzy. Lecą dość brutalne żarty (zwłaszcza dla ludzi z zewnątrz) z naszej strony pod adresem Rudej. I najlepsze jest to, że cała trójka ma z tego ubaw ;)). Pozwala nam na to dystans samej Martyny. Ostatnio zadzwoniła ok. 9.00 rano z zaproszeniem na kolację, którą sama przygotuje. Najpierw się uśmiałam, a potem  zapytałam ironicznie, czy już ją zaczęła przygotowywać. Ku jeszcze bliższemu poznaniu autorki bloga: kroi paprykę pół godziny - ciężko jest więc mówić o całkowitym czasie przygotowania posiłku… Mimo to kocha gotować, kocha wszystko, co robi! Kocha biegać i kocha tańczyć. Rozumiesz, Ty bladodupny, niewdzięczny człowieku????!!!!!!!

Ludziu!

Jeżeli dzisiaj wygrzebałeś się z wyra samodzielnie, a później naciągnąłeś spodnie na dupsko, bądź wdzięczny.

Wszystko, co robisz, owijaj we WDZIĘCZNOŚĆ! Oto klucz do oświecenia.

                                               

Mam nadzieje, że teraz czytanie o tym, że Ruda zjeżdża na zjeżdżalni na basenie będzie dla Ciebie takim wielkim „wow”,  jak dla niej samej.

Jak ktoś czegoś nadal nie rozumie – pisać. Odpowiemy na każde pytanie .

Idę na rower. EMI